Μια ανακοίνωση δακρύων…

Του Γιώργου Ζουρίδη- πρώην Διευθυντή ΕΥΔΑΠ.
αναδημοσίευση από Κεντρί και μέλι

Διαβάζοντας την συναισθηματικά φορτισμένη ανακοίνωση της ΠΑΣΚΕ-ΕΥΔΑΠ ένιωσα μια απέραντη οργή και λύπηση.
Σκέφτηκα ότι αυτά παθαίνουν εκείνοι που έμαθαν να κάνουν πολιτική μέσα στα σαλόνια των Διοικήσεων και στους διαδρόμους της κάθε είδους εξουσίας!
Γι΄αυτό και εκλιπαρούν οι καημένοι για μια θέση «ευθύνης» στην Ομοσπονδία και κατακεραυνώνουν τον Πρόεδρο της ΔΑΚΕ που δεν «φιλοτιμήθηκε» να τους παραχωρήσει κάποιες αρμοδιότητες στο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας. Και αφήνουν και κάποια δηλητηριώδη υπονοούμενα για το ΣΕΚΕ και την εκπροσώπηση του στο εκτελεστικό όργανο της ΟΜΕ.
Ταυτόχρονα προσπαθούν να μας συγκινήσουν λέγοντας ότι αυτονομήθηκαν από το κομματικό φορέα τους, σε ό,τι αφορά την πολιτική της συγκυβέρνησης με την Ν.Δ. και κύρια για το φαινόμενο της διογκούμενης ανεργίας, όπως και για τα θέματα των μισθών, των συντάξεων, των ιδιωτικοποιήσεων και άλλων τινών…
Πριν κάποιες μέρες είχα δημοσιεύσει στο Κεντρί και Μέλι, ένα άρθρο με τίτλο «Η απειλή» όπου με τρόπο διαυγή έγραφα:
«Θα ήθελα, στο πλαίσιο της ταπεινότητας, που πάντα με διέκρινε και με διακρίνει, να υπενθυμίσω σε όλους αυτούς που αποτελούν τους φορείς της κάθε τύπου παρακμής στην Κοινωνία αλλά και στις Εταιρείες του Δημοσίου, ότι οφείλουν να αποσυρθούν σε μια ήσυχη γωνίτσα της ζωής, ζητώντας δημόσια συγνώμη για τα πεπραγμένα του παρελθόντος και του παρόντος.
Τους προτρέπω να πάψουν να βάζουν ακόμα και σήμερα, τα δυνατά τους για να εντυπώσουν την ίδια τη ζωή με την ασχήμια τους, με την αδεξιότητα τους, με την υποκρισία τους, με το πικρόχολο μίσος που κρύβουν πίσω από το ψεύτικο χαμόγελο τους και την υπέρμετρη αλαζονεία τους».
Και συνέχιζα «Εν τέλει, όλοι αυτοί, οφείλουν να αντιληφθούν ότι ποτέ στην ιστορία, οι φορείς της ιδεολογικής και κοινωνικής παρακμής δεν μετεξελίχθησαν σε φορείς της αναγέννησης.
Και η Ελλάδα έχει ανάγκη μιας Αναγέννησης. Την ίδια ανάγκη έχουν και οι Επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα που «βγαίνουν στο σφυρί».
Και μόνο νέες, εμπνευσμένες, εταιρικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες μπορούν να το πράξουν».

Αυτή, φίλοι μου, είναι η πικρή πραγματικότητα.
Έτσι :
Αν είσαι έντιμος, δεν επικαλείσαι ως επιχείρημα την ανάγκη αντιπροσωπευτικού Προεδρείου όταν εσύ, μονοκράτορας του Συνδικάτου επί είκοσι και πλέον χρόνια ποτέ δεν το διεκδίκησες, ποτέ δεν έβαλες σε εφαρμογή το αντιπροσωπευτικό προεδρείο που τώρα ως μειοψηφία διεκδικείς.
Αν είσαι έντιμος, δεν δικαιούσαι να στιγματίζεις την πολυθεσία του Δακίτη, όταν το αφεντικό της ΠΑΣΚΕ και «νονός» του κομματοκεντρικού-πελατειακού συστήματος στην Εταιρεία Ύδρευσης και Αποχέτευσης, κρατάει σφικτά την απόλυτη εξουσία, «καθήμενος» επί χρόνια σε πέντε θώκους, που για την ιστορία, θυμίζω: Πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ- Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΥΔΑΠ- Οργανωτικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ- Γραμματέας της ΠΑΣΚΕ ΕΥΔΑΠ ! Και βέβαια περί του ασυμβίβαστου, ούτε λόγος να γίνεται!
Υποθέτω ότι ο Χωμενίδης όταν έγραφε το θαυμάσιο βιβλίο του «Το σοφό παιδί» είχε στο μυαλό του τύπους σαν τον εν λόγω ευδαπικό Πασκίτη.
Αν και νομίζω ότι στη περίπτωση του, ταιριάζει περισσότερο το «Άκου ανθρωπάκο!»του Βίλχελμ Ράϊχ.
Εγώ πάντως, ως ερασιτέχνης αρθρογράφος, τόλμησα με τα τελευταία μου κείμενα στο Κεντρί και Μέλι με τίτλους «Το Συνέδριο της ΟΜΕ» και «Οι άνθρωποι των ΔΕΚΟ» να σκιαγραφήσω και να στιγματίσω, για μια ακόμη φορά, την σάπια συνδικαλιστική πραγματικότητα που κατατρώει τα σωθικά των ΔΕΚΟ, παράγωγο της οποίας είναι και η ανακοίνωση δακρύων της ΠΑΣΚΕ.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ΠΑΣΚΕ εδώ και χρόνια στραγγάλισε την συμμετοχική δημοκρατία και την φαντασία των εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ και εδραίωσε ένα σύστημα εξουσίας το οποίο φοβάμαι ότι αποτελεί υποσυνείδητα και για πολλούς Δακίτες, το επιθυμητό-ιδανικό σύστημα συνδικαλιστικής διακυβέρνησης! Αυτό έβλεπαν, αυτό έμαθαν…
Φαντάζομαι ότι ο Πρόεδρος της ΔΑΚΕ θα πρέπει να βρήκε απέναντί του πλήθος συναγωνιστών του, που προφανώς αδυνατούν να αντιληφθούν την σημασία και τον συμβολισμό ενός ενωτικού προεδρείου, που εδώ και χρόνια έχει ανάγκη η ΕΥΔΑΠ.Συναγωνιστών που αδυνατούν να αντιληφθούν την άμεση ανάγκη για την ενοποίηση των πολλαπλών Σωματείων.

Συναγωνιστών που αδυνατούν και αυτοί –όπως και οι Πασκίτες- να αποδεχθούν την αναπόφευκτα αναγκαία και αδιαίρετη σχέση της ιδεολογίας που διέπει το κόμμα και την παράταξη, όπως και το ηθικό αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η πολυδιάσπασή της.

Η ίδια μορφωτική αυθαιρεσία χαρακτηρίζει και την ανακοίνωση των Πασκιτών, οι οποίοι χωρίς ίχνος ντροπής ή αυτοκριτικής, αναπτύσσουν ξαφνικά, έντονα ιδεολογήματα περί αυτονομίας κόμματος, παράταξης και συνδικάτου…



Φίλοι μου αγαπημένοι !


Η μόνη πραγματική αυτονομία είναι αυτή του Συνδικαλιστικού Κινήματος. Πρέπει να πάψει εδώ και τώρα η χρόνια συνδιοίκηση που εδραίωσαν οι παλαιοί ηγεμόνες.


Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας οφείλει να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο με τον εκάστοτε Πρόεδρο και Διευθύνοντα της ΕΥΔΑΠ και οφείλει να μάχεται μόνο για την αγωνιστική ενότητα και την ιδεολογική διαπαιδαγώγηση του Προσωπικού.






Αυτό άλλωστε το προσωποκεντρικό καθεστώς δημιούργησε το επί χρόνια ερμαφρόδιτο και στρεβλωμένο «Πασοκιστάν» της ΕΥΔΑΠ.


Αυτό μήπως οραματίζονται και οι Δακίτες ;


Δόξα, δύναμη, βρώμικους πολέμους εξουσίας και προκλητικές απολαβές ;






Αν σήμερα ο πρόεδρος της ΔΑΚΕ, με εκπεφρασμένη δύναμη του 53 % δεν «φύγει μπροστά», φοβάμαι ότι θα καταλήξει και αυτός απλά ένας αντι-ηγεμόνας του υπό κατάρρευση «Πασοκιστάν».


Ένας νέος παντοδύναμος «νονός» της πελατειακής δεξιάς.






Το απεύχομαι από καρδιάς!