Το δίλημμα μας δεν ήταν ανάμεσα στο να διαπραγματευτούμε ή να πολεμήσουμε, αλλά ανάμεσα στον θάνατο και την ζωή.
Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή, αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.
Εμείς επιλέξαμε να χτίσουμε ζωή, αλλά στη μέση ενός πολέμου – που δεν ήταν λιγότερο θανατηφόρος.
Εισαγωγή.
Στο κείμενο «Η ΛΑΪΚΗ ΑΓΩΝΙΑ, Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΝΙΚΗ», της 1η Μαΐου 2014,(http://seke2012.blogspot.gr/2014/05/blog-post.html) ανέφερα:
«Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα κείμενο αγωνίας από τη μικρή, προσωπική, μου εμπειρία. Η οποία, συνοπτικά, είναι εμπειρία σκεπτικισμού και απογοήτευσης για τον κόσμο της πολιτικής Αριστεράς και αναστολών και δυσπιστίας για τα ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας που προσεγγίζουν ή θέλουν να προσεγγίσουν την Αριστερά. Εκτιμώ ότι το δίπολο «κεντροποίηση-συντηρητικοποίηση» της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ απ’ τη μια και ένας «εντεινόμενος-επιθετικός» σεχταρισμός της υπόλοιπης Αριστεράς απ’ την άλλη είναι βασικές αιτίες αυτής της εμπειρίας και οδηγούν την κοινωνία σε στρατηγική ήττα. Παράλληλα, ελπίζω, αυτό το κείμενο, να είναι μια συμβολή στην αποτροπή μιας τέτοιας προοπτικής».
Τα εκλογικά αποτελέσματα των Ευρωεκλογών του Μαΐου 2014(συντριπτική ήττα για την κυβέρνηση, νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ήττα για ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σταθεροποίηση γενικά για την όλη Αριστερά στα επίπεδα του 34%, αύξηση αποχής, άνοδος ΧΑ, επιτυχία συστημικών μορφωμάτων - ΛΑΟΣ, Ποτάμι, Έλληνες Ευρωπαίοι Πολίτες κλπ.-), παρά τα αντιφατικά στοιχεία που καταδεικνύουν, δυστυχώς ενίσχυσαν την αγωνία μου.
Υπάρχει πληθώρα συμπερασμάτων, θετικών και αρνητικών, που προκύπτουν για την Αριστερά, και από τις τοπικές και περιφερειακές εκλογές, και τα οποία οφείλει να αποκωδικοποιήσει κι ενσωματώσει στην πολιτική της. Ενδεικτικά μόνο: Σκουριές, Δημοψήφισμα Θεσσαλονίκης για το νερό, εκλογή της Κούνεβα, Χαλάνδρι, Μανωλάδα, Πάτρα, περιφέρεια Αττικής, αλλά και Βόλος, Πειραιάς, Αθήνα, Βριλήσσια και πολλά ακόμα.
Κεντρικά όμως, και από την πλευρά της λαϊκής αγωνίας, εκτιμώ ότι το κυρίαρχο ζήτημα που αναδείχτηκε είναι η συγκράτηση της αριστερής δυναμικής, που κατά τη γνώμη μου οφείλεται στο δίπολο που αναφέρω πιο πάνω («κεντροποίηση-συντηρητικοποίηση» της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ απ’ τη μια και ένας «εντεινόμενος-επιθετικός» σεχταρισμός της υπόλοιπης Αριστεράς απ’ την άλλη) και που καθορίζει και τις σημαντικές αλλαγές και προσαρμογές που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κάνουν τα κόμματα της Αριστεράς.
✓ Στροφή προς τα αριστερά για το ΣΥΡΙΖΑ.
✓ Στροφή προς τα “εγκόσμια” για το ΚΚΕ.
✓ Στροφή προς την πολιτική για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να θέσει επιτακτικά την ανάγκη πολιτικής συζήτησης, στην Αριστερά και κυρίως στα τμήματά της που διατείνονται ότι φιλοδοξούν να παίξουν προωθητικό, αριστερό ρόλο στη μεγάλη ανάγκη της κοινωνίας, σε αυτή τη στροφή της ιστορίας.
Τι θα κριθεί το επόμενο διάστημα.
• Αν οι αριστερές ιδέες και πολιτικές θα διευρύνουν την επιρροή τους πέραν του εκλογικά καταγεγραμμένου 34%, ώστε να γίνει πλειοψηφικό – ηγεμονικό ρεύμα στην κοινωνία. Συνέπεια αυτού θα είναι το αν θα υπάρξει κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ (δεν είναι δεδομένο).
• Αν η αριστερή και όχι η ενσωματωτική κατεύθυνση θα γίνει κυρίαρχη σε αυτό το πλειοψηφικό ρεύμα.
• Αν θα υπάρξει μια ευδιάκριτη παρουσία, και ως παράγοντας διαμόρφωσης των εξελίξεων, της επαναστατικής και κομμουνιστικής τάσης σε αυτή την αριστερή κατεύθυνση ή θα παρατηρηθεί και περαιτέρω εκλογική αποψίλωση του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπών αριστερών σχηματισμών από το ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της πολιτικής αδυναμίας αυτών των σχηματισμών και λόγω των εκλογικών διλημμάτων. (Δεν υπονοώ, σε καμία περίπτωση, ότιαυτοί οι σχηματισμοί κατέχουν και μονοπωλούν το κομμουνιστικό και επαναστατικό πρόσημο).
Η απάντηση των παραπάνω τριών ερωτημάτων θα κρίνει:
✓ αν θα υπάρξει μια, όντως, Αριστερή Κυβέρνηση (και όχι απλά μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), από ποιες δυνάμεις θα συγκροτηθεί και θα στηριχθεί, και κυρίως, με τι πρόγραμμα θα κυβερνήσει, αν τελικά κυβερνήσει;
✓ Ή αν θα “παγιωθεί” ένα κρισιακό περιβάλλον που θα “χωνευτεί” από την κοινωνία η οποία θα ψάχνει μονοπάτια επιβίωσης και πολιτικής έκφρασης (ή απάθειας) εντός του πλαισίου (με όλη την αστάθεια που θα έχει μια τέτοια ισορροπία)
Μία αναγκαία, ρεαλιστική κι επαναστατική, πολιτική τακτική:
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αριστερός πυλώνας μιας Αριστερής Κυβέρνησης.
Εάν τα διακυβεύματα της επόμενης περιόδου είναι όντως αυτά, με τι πολιτικό στίγμα θα εμφανιστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε τι θα ελπίζει;
Τι αλλαγές πρέπει να κάνει σε στόχους, τακτική και πρόγραμμα (παίρνοντας υπόψη την πολιτική στιγμή που βρισκόμαστε και τις απαραίτητες ιεραρχήσεις που αυτή επιβάλλει);
Υπεράσπιση της ανάγκης να υπάρξει Αριστερή Κυβέρνηση (και όχι εθνική,οικουμενική, σωτηρίας, του συνταγματικού τόξου ενάντια στο φασισμό κλπ.)ως δυνατότητα να ανοίξει μέτωπα στην ταξική πάλη, αλλά με ένα σαφές ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ. Αυτό δεν έχει να κάνει με αριστερή, λεκτική,πλειοδοσία αλλά με τη διαμόρφωση ενός λιτού, σαφούς, συνεκτικούπρογράμματος που:
▪ θα εξασφαλίζει Αριστερή κατεύθυνση,
▪ δεν θα μπορούν να το αρνηθούν ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και το ΚΚΕ,γιατί θα ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες και
▪ παράλληλα θα οξύνει την ταξική πάλη.
Θα είναι δηλαδή ένα όντως μεταβατικό πρόγραμμα. Όχι επειδή έτσι ορίζεταιστα κείμενα αλλά επειδή θα λειτουργήσει όντως “μεταβατικά” στην κοινωνία.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να είναι ο αριστερός πυλώνας μιας Αριστερής Κυβέρνησης (όχι απαραίτητα δια συμμετοχής στην κυβέρνηση) ως αριστερής συνείδησης και πίεσης που θα εμποδίζει μια ενσωματωτική διαδικασία. Η οποία θα «σπρώχνει» τις εξελίξεις προς τα Αριστερά, θα δημιουργεί δυνατότητες συμμαχίας προς τα αριστερά και θα αποτρέπει τάσεις συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ προς το πολιτικό κέντρο.
ΤΙΘΕΤΑΙ, ΔΗΛΑΔΗ, ΘΕΜΑ ΕΜΠΛΟΚΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΕ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;Κατηγορηματικά ΝΑΙ (αυτό άλλωστε ψήφισε, εκκωφαντικά, ο ευρύτερος κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -και του ΚΚΕ-, και τον Ιούνιο του 2012 και τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου του 2014, και όλοι υποπτευόμαστε τι θα γίνει στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, αν δε θέλουμε να εθελοτυφλούμε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αλλάξει πολιτική τακτική ή/κ΄ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν «το πάρει πολύ δεξιά»). Υποστηρίζουμε μαχητικά την ανάγκη άμεσης πτώσης της δολοφονικής και λαομίσητης κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και όποιων παραλλαγών τηςκαθώς και την ανάγκη να υπάρξει Αριστερή Κυβέρνηση. Δεν αποκλείουμε τη συμμετοχή, τη στήριξη ή την ανοχή μας και κυρίως την μαχητική μας συμμαχία στο κίνημα και σε διαδικασίες και θεσμούς που θα αλλάζουν, υπέρ της εργασίας, τις συνθήκες στην παραγωγή και την οικονομία και θα ανοίγουν νέους δρόμους για την ελληνική κοινωνία. Δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή μας ή όχι, σε κυβέρνηση. Θα εκτιμήσουμε οτιδήποτε εξυπηρετεί την κοινωνία, να προωθηθεί με κάθε τρόπο (και κυβερνητικά).
Η τακτική ότι δε μας αφορά η κυβερνητική εξουσία, ακόμα και όταν μιλάμε για Αριστερή Κυβέρνηση, και μάλιστα σε συνθήκες εργατικής και κοινωνικής γενοκτονίας, αλλά θα στηρίζουμε στο κίνημα οτιδήποτε θετικό και η οποία είναι αυτή ακριβώς που οδήγησε στο συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στη συνέχεια γέννησε απογοητεύσεις, είναι εντελώς αντίστροφη, από αυτή που προτείνεται με το παρόν κείμενο.
Ο κόσμος της Αριστεράς είπε «ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κίνημα, αφού αυτό επαγγέλλεστε και θέλετε και ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, αφού τολμάτε και ενδεχομένως μπορείτε»
Θεωρώ λάθος τα συνθήματα της “λαϊκής αντιπολίτευσης” ή της “χρήσιμης Αριστεράς”. Η ύπαρξη «σωστών» πολιτικών συνθημάτων, που θα συμπυκνώνουν την πολιτική τακτική της στιγμής, είναι ένα κρίσιμο ζήτημα.
Μια τέτοια τακτική δε θα είναι ούτε, ένα τρυκ διαφυγής (να βάλουμε 1-2 αιτήματα που θα απορρίψει ο ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι να επιβεβαιώσουμε τη «δεξιά του μετατόπιση»), ούτε ενσωμάτωσης (να χαμηλώνουμε τόσο τον πήχηώστε οπωσδήποτε να μπούμε σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά μια τακτική που θα βοηθάει, θα ωθεί ή θα αναγκάζει μια Αριστερή Κυβέρνηση και, κυρίως, την κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που διαμορφώνεται ,σε εφαρμογή μιας πραγματικά ριζοσπαστικής πολιτικής.
Έτσι θα επιτευχθεί:
➢ Να διατηρηθούν, και να ανοίξουν νέοι, δίαυλοι στενής επαφής με τον κόσμο που στρέφεται προς τα Αριστερά και εκλογικά εκφράζεται, κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να κερδηθεί και εδραιωθεί η εμπιστοσύνη του.
➢ Να κερδηθεί υπέρ μιας τέτοιας λογικής, σημαντικό κομμάτι αγωνιστών από κόσμο που έχει αγανακτήσει από τη στάση του ΚΚΕ, αλλά θεωρεί το ΣΥΡΙΖΑ αρκετά “δεξιό”.
➢ Να δραστηριοποιηθεί και κερδηθεί κομμάτι από τον κόσμο της αποχής και της δυσπιστίας.
➢ Να εμφανιστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κοινωνία ως δύναμη αντισυστημική, δυναμική κι επαναστατική μεν, αλλά σοβαρή, όχι σνομπ κι ελιτίστικη, που κάνει πολιτική για την κοινωνία και όχι για τις ιδεολογικές εμμονές της. Όντως αριστερή, χωρίς τις παλινωδίες και τις “δεξιές” μετατοπίσεις του ΣΥΡΙΖΑ που θα ωθεί όλη την Αριστερά προς την δέουσα πολιτική.
➢ Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορέσει έτσι να συσπειρώσει σημαντικά κομμάτια(και η Αριστερά συνολικά να αυξήσει τη διείσδυσή της):
o κοινωνικά από ανέργους, τα πιο χαμηλά τμήματα της μισθωτής εργασίας, κατεστραμμένα μεσαία στρώματα,νέους και μετανάστες,
o πολιτικά από αυτούς που απέχουν ή εκφράζουν δυσπιστία γενικά για το πολιτικό σύστημα, από τους απογοητευμένους κι αποτραβηγμένους αριστερούς, από αυτούς που δεν ανέχονται τη “δεξιά” μετατόπιση και την “ασυνέπεια” του ΣΥΡΙΖΑ, αγανακτούν με τον “απομονωτισμό-αναχωρητισμό” του ΚΚΕ και άλλων αριστερών σχημάτων (σε σημείο ουσιαστικά στήριξης των καθεστωτικών δυνάμεων) αλλά, δυστυχώς, δεν πείθονται ούτε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και
o κινηματικά από τον κόσμο του αγώνα, των κινημάτων, και της αλληλεγγύης.
Αυτή η τακτική δε θα ανατρέψει σε 1η φάση τους συσχετισμούς εντός της Αριστεράς αλλά δεν είναι και μακρινό ενδεχόμενο αν η τακτική αυτή αποδειχτεί αποτελεσματική (ας σκεφτούμε τι έγινε με το ΣΥΡΙΖΑ του 4%).
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΙΝΔΥΝΟ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ ΑΥΤΗ Η ΤΑΚΤΙΚΗ; Φυσικά και έχει και μάλιστα μεγάλο, καθώς το πολιτικό τέμπο το έχει πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά και δεν είναι απίθανο όλα αυτά να αποβούν σε όφελος του ΣΥΡΙΖΑ (όπως άλλωστε λέει ή υπονοεί και το ΚΚΕ). Όμως αφενός, αυτό έχει ήδη γίνει με την έως τώρα ακολουθούμενη τακτική του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αφετέρου το λιβάδι με τις απόλυτες βεβαιότητες αποδείχτηκε άγονο. Μόνο η συνεχής και επίμονη αναζήτηση της αλήθειας είναι ο δρόμος προς το (πολιτικά) σωστό, επιβεβαιούμενο από την πραγματική ζωή και όχι από τα μυαλά μας.
ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΔΟΡΥΦΟΡΟ ΑΛΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ(ΣΥΡΙΖΑ); Φυσικά και μπορεί. Δεν υπάρχει πολιτικό ερώτημα που να έχει μονοσήμαντη απάντηση, και οι συνθήκες, οι προϋποθέσεις και οι δράσεις είναι που καθορίζουν το αποτέλεσμα (τουλάχιστον στο βαθμό που εξαρτώνται από αυτόν που παίρνει, κάθε φορά, την απόφαση). Ομοίως βεβαίως μπορεί να σε καταστήσει κακέκτυπο ή και δορυφόρο άλλων δυνάμεων (ΚΚΕ) και η παρούσα ή κάποια άλλη τακτική. Το ζητούμενο είναι η αυτοτέλεια της αριστερής (και της επαναστατικής) πολιτικής και η υποταγή της στις λαϊκές ανάγκες και την κοινωνική αναγκαιότητα και όχι η αυτοτέλεια κομμάτων και γραφειοκρατικών μηχανισμών και η δορυφοριοποίηση των κινημάτων και του λαού γύρω από αυτά.
ΜΠΟΡΕΙ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΞΕΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΗΤΤΑ ΠΟΥ ΥΠΕΣΤΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΝ 20ο ΑΙΩΝΑ; Καμία τακτική, και μάλιστα, εκλαμβανόμενη ως «έξυπνη κίνηση» δε μπορεί από μόνη της να αντιμετωπίσει τα στρατηγικά, οραματικά και πολιτικά κενά ή αδιέξοδα της Αριστεράς.
Πρέπει, φυσικά ν’ αποφευχθεί μια λογική τακτικισμών, ως θεραπεία δια πάσαν νόσο, όμως η κοινωνία δε θα περιμένει, ενώ κατακρημνίζεται, πότε θα λύσει η Αριστερά τα θέματά της, για να μπορέσει να επιβιώσει. Οφείλει λοιπόν, όποια δύναμη θεωρεί ότι υπάρχει κι ενεργεί για την εργατική τάξη, την κοινωνία, τις ανάγκες και τα συμφέροντά τους, να δράσει τώρα και να δράσει πολιτικά.
Στο πλαίσιο, λοιπόν μιας τέτοιας δράσης θα λύσει ή θα ξαναλύσει ή θα ολοκληρώσει ή θα επαναθεμελιώσει ή … ή … και τα στρατηγικά ζητήματα. Μια Αριστερά, όμως, που χάνει την επαφή της με την κοινωνία δε λύνει ούτε τακτικά, ούτε στρατηγικά ζητήματα. Και η επαφή με την κοινωνία μπορεί να είναι μόνο πολιτική και αυτό είναι το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΛΛΕΙΜΑ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς μάλιστα να έχει προς κατανάλωση και το ιστορικό και οργανωτικό κεφάλαιο που έχει το ΚΚΕ, κάνει οτιδήποτε άλλο (ιδεολογία, ηθική, κίνημα, οργανωτισμούς), εκτός από πολιτική.
Θα μου επιτρέψετε να παραθέσω ένα απόσπασμα από τα «τελευταία δημόσια λόγια» του Υποδιοικητή Marcos, κατά την ανακοίνωση της παραίτησή του, το πρωί του Σαββάτου 25 Μαΐου 2014. Ξέρω ότι σχεδόν όλοι έχετε διαβάσει την ομιλία του (http://www.toperiodiko.gr/m%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%be%cf%8d-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%86%cf%89%cf%84%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%ce%ba%ce%b9%ce%ac%cf%82-%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b5%ce%bb/ ).
Ξέρω επίσης ότι οι συνθήκες στην Τσιάπας είναι πολύ διαφορετικές. Ας προσπαθήσουμε όμως, να σκεφτούμε κάποια από τα θέματα που θέτει, κάνοντας αφαιρέσεις και παραλληλισμούς για τη δική μας κατάσταση, για τα ερωτήματα που έχουμε εμείς και τον τρόπο που πρέπει να τα απαντήσουμε.
«Έπρεπε να ξαναχτίσουμε το μονοπάτι της ζωής, να χτίσουμε ό,τι αυτοί που βρίσκονται από πάνω είχαν καταστρέψει και συνεχίζουν να καταστρέφουν – την πορεία όχι μόνο των αυτόχθονων κοινοτήτων, αλλά και των εργαζομένων, των σπουδαστών, των εκπαιδευτικών, των νέων, και των αγροτών. Πάνω στο γεγονός ότι υπάρχουν διαφορές τόσο σε όσους είναι πάνω όσο και σε αυτούς που βρίσκονται από κάτω και αυτές οι διαφορές διώκονται και τιμωρούνται. Εμείς έπρεπε είτε να θυσιάσουμε το αίμα μας για την πορεία προς την εξουσία δίνοντας απλώς την ηγεσία σε άλλους ή να στρέψουμε τις καρδιές και τα μάτια μας στους ανθρώπους που είμαστε – τους ιθαγενείς που προστατεύουν τη Γη και τη μνήμη.
Οι νεκροί είναι όλοι εδώ, αλλά τώρα για να ζήσουν.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι κάποιοι πιστεύουν πως κάναμε λάθος με την επιλογή μας αυτή – ότι δηλαδή ένας στρατός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προσπαθεί να επιβάλλει την ειρήνη. Με πολλούς τρόπους η σκέψη αυτή είναι σωστή αλλά ο κύριος λόγος για την επιλογή μας ήταν και είναι, το γεγονός ότι με μάχες, θα καταλήγαμε να εξαφανιστούμε. Ίσως κάναμε λάθος με την επιλογή να καλλιεργήσουμε τη ζωή αντί να υμνούμε τον θάνατο.
Αλλά κάναμε αυτή την επιλογή κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και ακούγοντας ο ένας τον άλλο – βάση της συλλογικότητας που είμαστε. Εμείς επιλέξαμε εξέγερση. Με άλλα λόγια, εμείς επιλέξαμε τη ζωή.
Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι ο θάνατος είναι απαραίτητος ώστε να υπάρξει η ζωή και ότι για να ζήσουμε πρέπει να πεθάνουμε.»
Αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες συζήτησης και απόφασης στην Αριστερά.
Παραφράζοντας κάποιες από τις προτάσεις του Υποδιοικητή Marcos θα έλεγα:
“Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι κάποιοι πιστεύουν πως θα κάνουμε λάθος με μια τέτοια επιλογή – ότι δηλαδή μια επαναστατική ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε μπορεί και δεν πρέπει να προσπαθήσει να επιβάλλει Αριστερή κυβερνητική πολιτική. Με πολλούς τρόπους η σκέψη αυτή είναι σωστή αλλά ο κύριος λόγος για την επιλογή μας είναι, το γεγονός ότι με μάχες, θα καταλήξουμε να εξαφανιστούμε. Ίσως κάνουμε λάθος με την επιλογή να καλλιεργήσουμε τη ζωή αντί να υμνήσουμε τον θάνατο, να διεκδικήσουμε τις νίκες αντί να γιορτάζουμε τις ήττες.
Ας κάνουμε, όμως, τις επιλογές μας κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και ακούγοντας ο ένας τον άλλο – βάση της συλλογικότητας που πρέπει να είμαστε. Ας επιλέξουμε την εξέγερση. Με άλλα λόγια ας επιλέξουμε τη ζωή”.
Αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να γίνει μια δημόσια, ειλικρινής, χωρίς χαρακτηρισμούς, συζήτηση.
Με επιχειρήματα και αντίληψη ότι μπορεί να κάνουμε λάθος. Είμαστε πολύ αυστηροί με τα λάθη των άλλων και φοβόμαστε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δοκιμάσει και ας κάνει και λάθος. Ο κόσμος που προσβλέπει στην Αριστερά (και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είναι ικανός ν’ αναγνωρίσει τι γίνεται προς τη σωστή κατεύθυνση και τι για να δικαιολογηθεί απλά η υπάρχουσα κατάσταση ώστε να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτοσυντηριτικά και το επόμενο διάστημα, οι διάφοροι κομματικοί μηχανισμοί.
Ας «στρέψουμε τις καρδιές και τα μάτια μας στους ανθρώπους που είμαστε». Ας δημιουργήσουμε συνθήκες ανοιχτού διαλόγου. Ας ακούσουμε τους διπλανούς μας (έντιμους και ανιδιοτελείς, αριστερούς και αγωνιστές, συντρόφους και συνοδοιπόρους, που χρόνια επιμένουν σε δύσκολους,πολιτικά, χρόνους και δύσκολους χώρους) για να πειστούμε και όχι μόνο να μιλάμε για να πείσουμε.
Τα κρίσιμα ζητήματα της πολιτικής τακτικής, του προγράμματος και των στόχων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βρεθούν τρόποι και διαδικασίες να τεθούν σε κρίση και απόφαση από όλο το δυναμικό (που θέλει) και με κάποιο τρόπο έχει δεσμούς με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ (25.000-125.000 αγωνιστές τουλάχιστον). Δεν νομιμοποιούνται οι όποιες «ηγεσίες», με οποιεσδήποτε δικαιολογίες, να λαμβάνουν (πολύ περισσότερο να προκαταλαμβάνουν ή να υποβάλλουν) αποφάσεις που προκαλούν “ασφυξία” σε αυτόν τον κόσμο και τον βάζουν σε διλλήματα που, κατά τη γνώμη μου, οφείλονται στην πολιτική τακτική και το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όχι σε μια «ασυνεπή-ταλαντευόμενη» τάση τους να είναι ευάλωτοι στα εκλογικά διλλήματα (17% των εκλογέων που ψήφισαν μικρά κόμματα και μεγάλο τμήμα που απείχε, μάλλον ανθεκτικό παρά ευάλωτο στα εκλογικά διλήμματα φάνηκε).
Ο κόσμος της Αριστεράς οφείλει να αποτεινάξει το ρόλο της «βάσης»και να λειτουργήσει ως ισότιμο υποκείμενο στη διαμόρφωση της πολιτικής και των εξελίξεων, για να επιβάλλει τις αναγκαίες αλλαγές, και την αναγκαία πολιτική.
Με ποιο πρόγραμμα;
✓ Η ανόρθωση των κοινωνικών ερειπίων, με άμεση βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης, (εδώ απαιτείται ένα σύνολο άμεσων μέτρων που θα βελτιώνει εδώ και τώρα, τη θέση των χαμηλότερων στρωμάτων, κυρίως μισθωτών, ανέργων, νέων και συνταξιούχων, και θα τους συσπειρώνει μαχητικά γύρω από μια αριστερή πολιτική, παγιώνοντας και διευρύνοντας την κοινωνική βάση στήριξης της αριστερής πλειοψηφίας. Θεμελιώνοντας έτσι τη βασικότερη προϋπόθεση για βαθύτερες αλλαγές και τομές στην ελληνική κοινωνία. Κατώτατος μισθός, επίδομα ανεργίας, 35ωρο-5μερο, άμεση μείωση του ορίου συνταξιοδότησης στα 60 χρόνια, φορολογικές ελαφρύνσεις, επαναφορά 13ου-14ου μισθού, νέα συσάχθεια, μπορούν να είναι ένα πακέτο μέτρων άμεσης ανατροπής του πραγματικού αλλά και του ψυχολογικού κλίματος στην κοινωνία)
✓ η υπεράσπιση των κοινωνικών αγαθών (υγεία, παιδεία, κατοικία, μετακινήσεις, ρεύμα, νερό, επικοινωνίες, δημόσιος χώρος) ως δημόσια - κοινά αγαθά, με την κατοχύρωση της καθολικής προσβασιμότητας, της ποιότητας υπηρεσιών, και της φθηνής τιμής
✓ η θεσμική επαναθεμελίωση των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων (αποκατάσταση συλλογικών διαπραγματεύσεων κι εργατικού δικαίου, κατάργηση της αξιολόγησης παντού, ελεύθερη πρόσβαση στο πανεπιστήμιο, κατάργηση όλων των ειδικών σωμάτων της αστυνομίας, περιφρούρηση της προσωπικής ζωής από τον έλεγχο συμφερόντων μέσω της νέας τεχνολογίας και φυσικά άνοιγμα διαδικασιών συντακτικής συνέλευσης, ως μέσου λαϊκής αναθεσμοτέθησης της ελληνικής κοινωνίας)
✓ η διαγραφή του χρέους (και άμεση στάση πληρωμών) και
✓ η υλοποίηση ενός γιγαντιαίου προγράμματος δημόσιων επενδύσεων με ανατροπή στο παραγωγικό μοντέλο και στις κοινωνικές δυνάμεις που θα παίρνουν το πάνω χέρι στην παραγωγική διαδικασία, ώστε να βρουν δουλειά 1,5 εκατομμύριο άνεργοι(αυτό μάλλον είναι το πιο δύσκολο κομμάτι γιατί είναι εύκολο να το λέμε αλλά δύσκολο να περιγράψουμε ποιο ακριβώς είναι αυτό το παραγωγικό μοντέλο και πως πραγματικά θα παίρνουν το πάνω χέρι οι δυνάμεις της εργασίας έναντι των δυνάμεων του κεφαλαίου, κατά την υλοποίησή του), εθνικοποίηση των τραπεζών, σαφής στροφή στην πρωτογενή παραγωγή, μέτρα για το εφοπλιστικό κεφάλαιο, ανάπτυξη όλων των κρατικών, κοινωνικώνκαι συνεταιριστικών δομών παροχής των κοινωνικών αγαθών προς την κοινωνία, είναι μερικά από τα, κατ’ εμένα, προφανή τέτοια μέτρα.
Ένα τέτοιο πρόγραμμα σαν σύνολο απαντάει στις τωρινές, ζωτικές κι επείγουσες, ανάγκες της κοινωνίας, συγκρούεται με τις κυρίαρχες επιλογές, ανοίγει μέτωπα με το κεφάλαιο (ντόπιο και διεθνές), έρχεται σε ευθεία ρίξη με βασικά ιδεολογήματα και επιλογές του νεοφιλελευθερισμού (ιδιωτικοποίηση των πάντων και αρπαγή των εθνικών υποδομών και των κοινωνικών αγαθών, το οποίο χαρακτηρίζουν επενδύσεις). Προφανώς χρειάζεται επεξεργασία, και δε φιλοδοξώ να διατυπώσω εγώ, ποιο ακριβώς θα είναι αυτό το πρόγραμμα. Όμως αυτό πρέπει να συζητήσουμε και να καταλήξουμε άμεσα.
Η προβολή ενός τέτοιου προγράμματος δε σημαίνει υποστολή των αρχών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του αντιΚαπιταλιστικού ή αντιΕΕ χαρακτήρα της, Αντιθέτως πρέπει να στηρίζει αυτό το πρόγραμμα, λέγοντας και προετοιμάζοντας την κοινωνία για τις επερχόμενες ρίξεις. Όμως είναι λάθος να τίθεται ως προαπαιτούμενο μιας αριστερής συμμαχίας ο αντιΕΕ, ακόμα και ο αντιΕυρώ προσανατολισμός. Είναι, επίσης, λάθος να θεωρούμε ότι μια πολιτική τακτική είναι αντιΕΕ επειδή ο πολιτικός φορέας τη χαρακτηρίζει έτσι. Είναι αντιΕΕ αν η κοινωνία την αντιλαμβάνεται σαν τέτοια κι αν παράγει τέτοια (αντιΕΕ) πρακτικά πολιτικά αποτελέσματα.
Γενικά γίνεται η εξής αντιστροφή: Το ζητούμενο από την προβολή κι εφαρμογή ενός προγράμματος γίνεται προαπαιτούμενό του και μάλιστα και όρος των ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών (στα χαρτιά μόνο, γιατί η κοινωνική εξέλιξη και η ταξική πάλη αποδεικνύεται πολύ πιο «πλούσια» από τις προβλέψεις των ντοκουμέντων).
Οτιδήποτε θεωρηθεί ότι εμποδίζει την υλοποίηση αυτού του προγράμματος (ή τίθεται εμπόδιο στη συμμαχία με άλλες δυνάμεις) θα επιλύεται από την απόφαση των συλλογικοτήτων που, πρέπει να, είμαστε καιαπό τη θέληση του λαού.
Ας σκεφτούμε, μετά και από τις αποκαλύψεις των Καννών, του Οκτωβρίου 2011, γιατί ο Γιουνκέρ είπε «πρέπει να σκοτώσουμε το δημοψήφισμα», τη στιγμή μάλιστα που καμία μεγάλη πολιτική δύναμη στη Ελλάδα δεν έβαζε θέμα άμεσης αποχώρησης από Ευρώ και ΕΕ. Και όμως δεν διανοούντο να θέσουν στο λαό τέτοιο θέμα. Πρέπει κι εμείς με πολύ μεγαλύτερη εμπιστοσύνη να αντιμετωπίζουμε το λαό. (Άλλο παράδειγμα το δημοψήφισμα της Θεσσαλονίκης για το νερό. 220.000 άνθρωποι κάθισαν στην ουρά για να ψηφίσουν, παρά την κυβερνητική απαγόρευση και την εισαγγελική παραγγελία για συλλήψεις). Όταν η ΕΕ κρατήσει εχθρική στάση απέναντι σε μια Αριστερή Κυβέρνηση, η οποία θα έχει αποδείξει ότι κινείται υπέρ των λαϊκών κι ευρύτερων κοινωνικών συμφερόντων ο λαός θα τοποθετηθεί με την πρέπουσα σοφία.
Οι επιλογές για όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς είναι σκληρές. Η παγίωση του κρισιακού περιβάλλοντος, η κατάρρευση της κοινωνίας, η δυνατότητα ή/και η προοπτική της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά, επιβάλλουν σε όλους να σταθούν στο ύψος των αναγκών και των καιρών.
Κώστας Λυμπέρης (klyberis@otenet.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου